ပန္းပ်ိဳးေသာလက္

ေရွတံုးကတိုင္းျပည္တစ္ျပည္မွာအလြန္တရာမွလွပေခ်ာေမာတဲ႔မင္းသမီးေလးတစ္ပါးရွိပါတယ္တဲ႔။မင္းသမီးေလးအရြယ္ေရာက္လာေတာ႔အိမ္ေထာင္ခ်ထားေပးဖို႔အျပည္ျပည္အရပ္ရပ္မင္းသားေတြကိုဖိတ္လိုက္ပါတယ္။ရွင္ဘုရင္ႀကီးကနန္းရင္ျပင္မွာစုရံုးေရာက္ရွိလာတဲ႔မင္း
သားေတြကုိမ်ိဳးေစ႔တစ္ေစ႔စီေပးလုိက္ပါတယ္။ဒီမ်ိဳးေစ႔ကေလးေတြကိုေကာင္းမြန္စြာျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ဖို႕မွာလုိက္ပါေသးတယ္။ရရွိလာတဲ႔အပင္ကေလးေတြကိုျပန္ၿပီးသံုးသပ္အမွတ္ေပးမွာျဖစ္ပါတယ္။အမွတ္အမ်ားဆံုးသူကိုသူ႔သမီးနဲ႔လက္ဆက္ေပးမွာျဖစ္ေၾကာင္းေျပာလုိက္ပါတယ္။ေနာင္နွစ္အခါမွာျပန္လာဖို႔ခ်ိန္းဆိုလိုက္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔မင္းသားငယ္ေတြဟာေနာင္နွစ္မွာအိုးကိုယ္စီကိုင္ၿပီးေတာ႔စုရံုးေရာက္ရွိလာပါတယ္။အပင္ကေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔ေပါ႔။ၿပီးေတာ႔အကဲျဖတ္လူႀကီးမ်ားကိုသူတို႔
ဘယ္လိုအပင္ေတြကိုျပဳစုပ်ိဳးေထာင္လာရတယ္ဆိုတာကိုရွင္းျပၾကပါတယ္။ဒါေပမဲ႔မင္းသာငယ္တစ္ပါးကေတာ
႔ အိုးအလြတ္ကေလးတစ္လံုးပဲပါလာပါတယ္။သူဒီမ်ိဳးေစ႔ကိုေကာင္းမြန္စြာျပဳစုပ်ိဳးေထာင္တယ္ဆိုတဲ႔အေၾကာင္းနဲ႔ဘယ္လိုပဲဂရုစိုက္ေစကာမူအပင္ေပါက္လာျခင္းမရွိေၾကာင္းရွင္းျပပါတယ္။
အခ်ိန္တန္ေတာ႔ရွင္ဘုရင္းႀကီးထြက္လာပါတယ္။အားလံုးရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔အေျဖကိုေစာင္႔စားေနၾကပါတယ္။ဘာအပင္မွမေပါက္တဲ႔အိုးပိုင္ရွင္မင္းသားေလးနဲ႔သူ႔သမီးကိုလက္ဆက္ေပးလုိက္ပါတယ္။ၿပီးေတာ႔ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။အပင္မေပါက္ႏိုင္တဲ႔မ်ိဳးေစ႔ေလးေတြကိုေပးလိုက္တာပါ။ဒါေၾကာင္႔ရိုးသားတဲ႔မင္းသားေလးကအမွတ္အမ်ားဆံုးရသြားပါတယ္။

ေၾကာင္ေမြးခ်င္တဲ႔ရဟန္းငယ္

ေၾကာင္ေမြးခ်င္တဲ႔ရဟန္းငယ္
ေရွးအခါကရဟန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးနွင္႔တပည္႔ရဟန္းငယ္တို႕ဟာတရားရွာေဖြရန္အလို႔ငွာေတာရေဆာက္တည္ရန္ေကာင္းမြန္
ေသာ လူသူႏွင္႔ေ၀းေသာ ေတာရြာကေလးတစ္ခုကိုေရာက္ရွိလာၾကပါတယ္။
ဆရာျဖစ္သူဟာသူ႔တစ္ပည္႔ငယ္ကို ထားခဲ႔ပါတယ္။
ဆရာ။ ။တပည္႔ မင္းဒီရြာမွာပဲေနခဲ႔ေပေတာ႔ဆရာကေနာက္ေတာင္တစ္ေတာင္ေပၚကရြာကေလးမွာသြားအားထုတ္မယ္။
ရဟန္းဆိုတာသံေယာစဥ္နဲရတယ္ကြမင္းနဲ႔ငါနဲ႔တစ္ေနရာဆီခြဲၿပီးတရားအားထုတ္ၾကမယ္။ငါတို႔လိုခ်င္တဲ႔ရည္မွန္းခ်က္
ေတြျပည္႔ၿပီဆိုေတာ႔ျပန္ဆံုၾကတာေပါ႔ကြာ။
ရြာသားမ်ားကလည္း၀မ္းသာအားရေတာရေက်ာင္းကေလးတစ္ေက်ာင္းရြာအျပင္ဘက္မွာေဆာက္ေပးၾကပါတယ္။သူတို႔အတြက္အားထားစရာ
ရဟန္းတစ္ပါးလည္းရကုသိုလ္ျပဳလုပ္ဖို႕အခြင္႔အေရးလည္းရတာေပါ႔ေလ။ဆရာျဖစ္သူလည္းတပည္႔ျဖစ္သူကိုတရားအားထုတ္ဖို႕တိုက္တြန္းရင္းဆက္လက္ထြက္ခြာသြားပါေတာ႔တယ္။ဒီလိုနဲ႔
ေႏြြရယ္ မိုးရယ္ ေဆာင္းရယ္ ရာသီေတြေျပာင္းလဲ ခဲ႔ပါတယ္
ဆရာျဖစ္သူဟာသူ႕ရည္မွန္းခ်က္ ျပည္႔၀ၿပီျဖစ္လို႔ တပည္႔ျဖစ္သူကို
ေခၚေဆာင္ဖို႔ရာလာေရာက္ခဲ႔ပါေတာ႔တယ္။
ရြာအ၀င္ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္ေတာ႔ေတာရေက်ာင္းကေလးကိုလွမ္းျမင္ရပါတယ္။အနားမွာလည္းစပါးေတြစိုက္ပ်ိဳးထားၿပီးေက်ာင္း
နွင္မတူပဲလူေနအိမ္နဲ႔တူေနပါတယ္။အ၀တ္ေတြလွမ္းထားတာကိုလည္းျမင္ရၿပီးကေလးငိုသံစသည္႔ဆူညံဆူညံအသံေတြကိုၾကားရပါတယ္။
ဆရာျဖစ္သူလည္းအင္းငါ႔တပည္႔လည္းတရားအားမထုတ္ပဲလူေတြနဲ႕ရံုးရံုး
ရံုးရံုးလုပ္ေနတာကိုး လို႔ေတြးရင္းေက်ာင္းသကၤန္းကေလးရဲ႔
အေပၚကိုတက္လာပါတယ္။
ဆရာျဖစ္သူလည္းအေပၚေရာက္ေတာ႔လူ၀တ္နဲသူ႕တပည္႔ကေလးထိမ္းေနၿပီး
ဒကာမေလးတစ္ဦးကဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္နဲ႔အိမ္
မူ႕ကိစၥေတြလုပ္ေနတာေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။အျခားကေလးငယ္နွစ္ဦးကလည္းအရုပ္တစ္ခုကိုလုယက္ၿပီးဆူညံစြာေဆာ႔ကစားေနပါတယ္။
ဆရာေတာ္ႀကီးကိုေတြ႔ေတာ႔
တပည္႔ျဖစ္သူရဟန္းလူထြက္နဲ႔သူ႔အိမ္သူဟာဆရာေတာ္ႀကီးကိုရိုေသစြာကန္ေေတာ႔ပါတယ္။

ဆရာေတာ္။ ။ တပည္႔မင္းကဘယ္လိုျဖစ္တာတံုး။
တပည္ ။ ။တပည္႔ေတာ္လည္း သံသယာ
လြတ္ေၾကာင္းအားထုတ္မယ္ဆိုၿပီးတစ္ပါးတည္းအားထုတ္ပါတယ္ဘုရား။
ဒါေပမဲ႔ႀကြက္ေတြကအလြန္ေသာင္းက်န္းၿပီးသကၤန္ေတြကိုကိုက္ျဖတ္ပါတယ္ဘုရား။ဒါနဲ႔တပည္႔ေတာ္လည္းရြာထဲကို
ဆြမ္းခံၾကြရင္းသကၤန္းခ်ဳပ္ခိုင္းရပါတယ္။ခဏခဏျဖစ္လာေတာ႔ေရရွည္အတြက္ေကာင္းေအာင္ဆိုၿပီးေၾကာင္တစ္
ေကာင္ လႈလိုက္ၾကပါတယ္ဘုရား။ေၾကာင္လႈလိုက္မွေၾကာင္အတြက္ႏြားနို႔ကလိုလာျပန္ပါေရာဒီေတာ႔နို႕စားႏြားမ
တစ္ေကာင္ထပ္အလႈခံရျပန္ပါတယ္။ႏြားေရာက္လာေတာ႔ေၾကြးဖို႕ျမက္ကလိုလာျပန္ပါတယ္ဘုရား။သူတို႕ကပဲႏြားအတြက္ေက်ာင္းနားမွာလယ္တစ္ကြက္ထပ္လႈပါတယ္။ႏြားစာက်က္လုပ္ဖို႕ပါပဲ။ေနာက္ေတာ႔လယ္ကြက္ရွိေနေတာ႔မထူးပါဘူးဆိုၿပီးေက်ာင္းအတြက္ဆြမ္းလည္းရႏြားအတြက္ေကာက္ရိုးလည္းရေအာင္စပါးစိုက္ဖို႔ဒကာဒကာမေတြကအႀကံေပး
ၾကပါတယ္။ရြာထဲကလူေတြပဲ၀ိုင္း၀န္းစိုက္ပ်ိဳးေပးၾကပါတယ္။အခ်ိန္တန္လာေတာ႔စပါးရိတ္ဖို႔ေကာက္စိုက္သမကလုိလာျပန္ပါတယ္။ေနာက္ဆံုးေတာ႔ေကာက္စိုက္သမေလးနဲ႔ပဲဲတပည္႔ေတာ္နဲ႔ညားၾကပါတယ္ဘုရား။
ဒကာမေလးလည္းရွက္ရွက္နဲ႔ေခါင္းငံုေနပါတယ္။
ဆရာေတာ္ႀကီးလည္းသူ႔တပည္႔ကိုျပန္ေခၚဖို႕ဆိုတာမျဖစ္နိုင္ေတာ႔ဘူးဆိုတာသိလိုက္ၿပီေနာက္တိတ္ဆိတ္စြာပဲထြက္ခြာသြားပါေတာ႔တယ္။
( ခရစ္စတီးနားမူတီးရဲ႕ပံုျပင္ပါ )

ၿမိဳ႕အ၀င္လမ္းမ

တစ္ခါကၿမိဳ႕ကေလးတစ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ၿမိဳ႕အ၀င္လမ္းမတစ္ခုမွာပန္းပဲဖိုတစ္ခုရွိပါတယ္။ပန္းပဲဆရာဟာပက္လက္ကုလားထိုင္တစ္ခုမွာထိုင္ ျပီးငိုက္မ်ဥ္းေနပါတယ္။ထိုအခ်ိန္မွာပဲအထုပ္အပိုးအျပည္႔အစံုနဲ႔ကားတစ္စီးကဆိုက္ေရာက္လာၿပီးလမ္းေမးပါတယ္  .  .  .

ကားဆရာ ။               ။ ဆရာႀကီးဒီၿမိဳ႕ကလူေတြကဘယ္လိုလူမ်ိဳးေတြလည္းဗ်က်ဳပ္ကဒီၿမိဳ႕မွာတာ၀န္က်လို႕ေျပာင္းလာတာပါ။ဒီ

                                ၿမိဳ႕ကလူေတြအေၾကာင္းသိထားခ်င္လို႔ပါ။

ပန္းပဲဆရာ။               ။ ေနပါအံုးခင္ဗ်ားေျပာင္းလာတဲ႔ၿမိဳ႕ကလူေတြကေကာဘယ္လိုလဲ။

ကားဆရာ ။               ။ မစြန္ပါဘူးဗ်ာဆက္ဆံေရးကလည္းက်ဲလိုက္တာ ၊ ရိုင္းပင္းကူညီမူလည္းမရွိၾကဘူး အခုလိုေျပာင္းခြင္႔ရတာကိုက ကံေကာင္းတာပဲဗိ်ဳ႕။

ပန္းပဲဆရာ။               ။ ဒီၿမိဳ႕ကလူေတြကလည္းဒီအတိုင္းပါပဲ။

ကားဆရာလည္းေရွ႕ဆက္ေမာင္းသြားပါတယ္။ပန္းပဲဆရာႀကီးလည္းဆက္ၿပီးငိုက္မ်ဥ္းေနပါေတာ႔တယ္။အတန္ၾကာေတာ႔ေနာက္ထပ္မိသာစု တစ္စုဟာကားတစ္စီးအျပည္႔အထုပ္အပိုးေတြနဲ႔ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။

                ဒုကားဆရာ ။             ။ ဗ်ိဳ႕ဆရာႀကီး ဒီၿမိဳ႕ကလူေတြအေၾကာင္းေလးေျပာျပပါအံုး။ကၽြန္ေတာ္တို႕ကဒီကိုေျပာင္းလာတာဗ်။

                ပန္းပဲဆရာ  ။             ။ ခင္ဗ်ားေနခဲ႔တဲ႔ၿမိဳ႕ကလူေတြကေကာဘယ္လိုတံုး။

ဒုကားဆရာ ။             ။ကၽြန္ေတာ္ေနခဲ႔တဲ႔ၿမိဳ႕ကလူေတြကေကာင္းၾကပါတယ္။မလြဲသာလို႕သာေျပာင္းလာခဲ႔ရတာ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာ ေတြလိုျဖစ္ေနပါၿပီ။

ပန္းပဲဆရာ  ။             ။ ဒီၿမိဳ႕ကလူေတြကလည္းဒီအတိုင္းပါပဲ။

ပန္းပဲဆရာႀကီးလည္းျပန္လည္ငိုက္မ်ဥ္းေနပါေတာ႔တယ္  .     .     .

 

သင္ေနခဲ႔တဲ႔ၿမိဳ႕ကလူေတြေကာ ေကာင္းၾကပါရဲ႕လား   .    .    .

--
Tun Min Thant
www.lotuscare.us
www.tunminthant.blogspot.com

ရဟန္းအိုနဲ႔ဆာမူရိုင္း

တစ္ခါကေပါ႔ရဟန္းအိုႀကီးတစ္ပါးဟာသစ္ပင္ရိပ္ေကာင္းေကာင္းတစ္ခုမွာေအးခ်မ္းစြာတရားရူ႕မွတ္သီတင္းသံုးေနပါတယ္။ အသိဥာဏ္နံု႕နဲေသာရုပ္သြင္ခက္ထန္မာေၾကာေသာဆာမူရိုင္းတစ္ဦးဟာကင္ဒိုဓားႀကီးထမ္းၿပီးေတာ႔ေတာလမ္းကေလးတစ္ခုအတိုင္းလမ္း ေလ်ာက္လာရင္းဆရာေတာ္သီတင္းသံုးေနထိုင္တဲ႔အနားကိုေရာက္လာပါတယ္။

ဆာမူရိုင္း။                 ။ဒီမွာကိုယ္ေတာ္ႀကီးက်ဳပ္ကတရားေတြဘာေတြသိပ္ဂရုစိုက္တဲ႔အေကာင္မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းလည္းမသိခ်င္ဘူး။တိုတိုနဲ႕လိုရင္သာေျပာဗ်ာ နတ္ျပည္ဆိုတာဘာလဲ ၊ ငရဲျပည္ဆိုတာဘာလဲ။

ရဟန္းအို။                 ။ မင္းလိုဥာဏ္မရွိတဲ႔ေကာင္ကိုငါဒီအေၾကာင္းေတြဘယ္လိုရွင္းျပလို႔ရမလဲကြ။

ဆာမူရိုင္းႀကီးဟာလြန္စြာေဒသထြက္သြားပါတယ္။သူ႔ဓားႀကီးနဲ႔ဆရာေတာ္ႀကီးကိုခုတ္ပိုင္းျဖတ္ရန္မိုးၿပီးရြယ္လိုက္ပါတယ္။ဆရာေတာ္ႀကီးေအးခ်မ္းစြာသူ႕ကိုၾကည္႔ၿပီးေတာ႔ေျပာပါတယ္။

                ရဟန္းအို။                 ။ ေအးအဲဒါ ငရဲပဲ။

ေဆးခ်မ္းတဲ႔ရုပ္သြင္ရွိေသာဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕စကားနဲ႔အမူအရာကဆာမူရိုင္းႀကီးေတြေ၀သြားေစပါတယ္၊ရုတ္တရက္အသိဥာဏ္၀င္သြားပါတယ္။ဓားကိုျပစ္ခ်လိုက္ၿပီးေတာ႔ဆရာေတာ္ႀကီးကိုလက္အုပ္ခ်ီၿပီးေတာ႔ေလွ်ာက္ပါတယ္။

                ဆာမူရိုင္း။                 ။ တပည္႔ေတာ္ကိုခြင္႔လြတ္ပါ။

                ရဟန္းအို။                 ။ ေအးအဲဒါ နတ္ျပည္ပဲ

 

 

တိုတိုေလးပါပဲေနာ္တရားေလးက   .       .      .

မိမိတို႔တစ္ေတြေကာတစ္ေန႔တစ္ေန႔ငရဲျပည္နဲ႔နတ္ျပည္ကိုအႀကိမ္ေပါင္းမည္မ်ကူးလူးသြားလာေနၾကပါသလဲ   .   .    .

 

တစ္ေနရာမွာဖတ္ဖူးတဲ႔ပံုျပင္ကေလးပါနဲနဲလြဲနိုင္ပါတယ္

ေလွထိုးသမေလးနဲ႕ကိုုယ္ေတာ္ကေလး

ေအးခ်မ္းတဲ႔ေတာရေက်ာင္းကေလးတစ္ခုမွာသံဃာေတာ္မ်ားေနထိုင္ၾကပါတယ္။ေခ်ာင္းငယ္ေလးတစ္ခုက၀န္းပတ္စီးဆင္းေနပါတယ္တျခားေေနရာမ်ားသို႔သြားလာလိုပါကေခ်ာင္းကေလးတစ္ခုမွတစ္ဆင္႔ျဖတ္သန္းသြားလာၾကရပါတယ္။ေခ်ာင္းငယ္ကေလးကိုျဖတ္သြားဖို႔ရာကူးတို႔ေလွကေလးတစ္စီးပဲရွိပါတယ္။ကူးတို႔ကုိေလွာ္ခတ္တဲ႔ကူတို႔သမားကေလးကလည္းအလြန္ေခ်ာေမာလွပတဲ႔မိန္းမပ်ိဳေလးျဖစ္ပါေနပါတယ္။ဒီမိန္းကေလးကအသိဥာဏ္ပညာနဲ႔ျပည္႔စံုသူကေလးပါ။စီးစရာကလည္းဒီေလွနဲ႔ဒီမိန္းကေလးပဲရွိတာေပါ႔ေနာ္။

ကိုယ္ေတာ္ငယ္ကေလးတစ္ပါးဟာအေၾကာင္းကိစတစ္ခုေၾကာင္႔ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကိုသြားေရာက္ဆည္းကပ္ဖို႔လိုအပ္လာပါတယ္။ေခ်ာင္းငယ္ကေလးကိုျဖစ္သန္းသြားလာရပါတယ္။ကူးတို႔ကူးခတ္တဲ႔မိန္းမပ်ိဳကေလးကလြန္စြာေခ်ာေမာလွပတာေၾကာင္႔ကိုယ္ေတာ္က ေလးကေငးေမာေနမိတာေပါ႔။တစ္ဘက္ကမ္းေရာက္ေတာ႔ကူတို႔ခတစ္က်ပ္စီေပးၾကရပါတယ္။

မိန္းမပ်ိဳ    ။              ။ ကိုယ္ေတာ္ကနွစ္က်ပ္က်ပါတယ္။

ကိုယ္ေတာ္  ။             ။ ဒကာမေလးသူမ်ားေတြက်ေတာ႔တစ္က်ပ္ပဲက်ၿပီးက်ဳပ္က်မွဘာလို႔နွစ္က်ပ္က်တာလဲ။

မိန္းမပ်ိဳ     ။              ။ကိုယ္ေတာ္ကရဟန္းျဖစ္ၿပီးတပည္႔ေတာ္ကိုငန္းတယ္ကိုယ္႔ေတာ္ရင္ထဲမွာနွစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီဒါ႔         ေၾကာင္႔မို႔လို႔နွစ္ေယာက္ခေပးရမယ္။

 

ကိုယ္ေတာ္ကေလးလဲရွက္ရွက္နဲ႔နွစ္ေယာက္ခေပးလိုက္ရပါတယ္။ညေနေက်ာင္းျပန္ေတာ႔ဒီေလွကေလးနဲ႔ပဲေပါ႔။ဒီတစ္ခါေတာ႔ကိုယ္ေတာ္က ေလးကေလွခနွစ္ဆေပးရမွာစိုးလို႔မိန္းမပ်ိဳေလးကိုလံုး၀မၾကည္႔ေတာ႔ပါဘူးျမစ္ေရျပင္ကိုသာစိုက္ၾကည္႔ေနပါတယ္။

ကမ္းေရာက္ေတာ႔   .     .     .

 

                မိန္းမပ်ိဳ    ။               ။ ကိုယ္ေတာ္နွစ္က်ပ္က်ပါတယ္။

ကိုယ္ေတာ္  ။             ။ ဒကာမေလးငါနင္႔ကိုလံုး၀မၾကည္႔ပဲဘာလို႔ထပ္ပိုေတာင္းရတာတံုး။

မိန္မပ်ိဳ     ။               ။ ကိုယ္ေတာ္ကတပည္႔ေတာ္ကိုမၾကည္႔ေပမဲ႔တစ္လမ္းလံုးတပည္႔ေတာ္အေၾကာင္းပဲေတြးေတာလာတာ ဆိုေတာ႔႔ကိုယ္ေတာ႔ေခါင္းထဲမွာလူနွစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတယ္။မရဘူး ႏွစ္ေယာက္ခပဲေပးရမယ္။

 

ကိုယ္ေတာ္ကေလးလည္းဟုတ္ေနျပန္ေတာ႔႔နွစ္ေယာက္ခေပးလိုက္ရျပန္ပါတယ္။ဒီလိုနဲ႔ေနစဥ္အသြားႏွစ္က်ပ္အျပန္နွစ္က်ပ္ေပးေနရပါတယ္။

ကိုယ္ေတာ္ကေလးလည္းဆရာသမားထံသူ႔အျဖစ္အျပက္ေတြကိုေျပာျပၿပီးအကူအညီေတာင္းခံပါတယ္။

ဆရာေတာ္။               ။ဒီမိန္းကေလးဟာဥာဏ္ရွိတဲ႔သူျဖစ္တယ္။ဒီတစ္ခါမင္းေလွစီးရင္မ်က္နွာလြဲစရာမလိုပါဘူး။မင္းရင္ထဲမွာျဖစ္ ေနတဲ႔ကိေလသာသံေယာစဥ္ေတြကိုသာသိမွတ္ၿပီးတရားရူ႕သြားပါ ကုိယ္ေတာ္အဆင္ေျပပါလိမ္႔မယ္။

 

ကိုယ္ေတာ္ကေလးလည္းအဲဒီကစၿပီေတာ႔ေလွခနွစ္ဆေပးစရာမလိုေတာ႔ပါဘူး။

 

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာေန႔စဥ္ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ႔ေလာကဓံတရားေတြကိုနည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းၾကပါတယ္။တကယ္ရင္ဆို္င္ၾကရမွာကမိမိတို႔ရဲ႕စိတ္အညစ္အေၾကးေတြမဟုတ္ပါလား   .    .     .     .

 

(ဗီယက္နမ္လူမ်ိဳးဆရာေတာ္တစ္ပါးနွင္႔ေရႊဥမင္တရားျပဆရာေတာ္ဦးေတဇနိယတို႔ေျပာသည္)

ႏြားေခ်းပံု

ႏြားေခ်းပံု

 

တစ္ရံေသာအခါကအသိဥာဏ္ပညာနွင္႔ျပည္႔စံုတဲ႔ရဟန္းအိုႀကီးတစ္ပါးဟာေတာ ေက်ာင္းကေလးတစ္ခုမွာေအးခ်မ္းစြာသီတင္းသံုးေနပါတယ္။သူ႕ကိုၾကည္ညိဳတဲ႔ဒကာဒကာမတစ္ခ်ိဳ႕ဟာလာေရာက္ၿပီးတရားေဆြးေႏြးေမးျမန္းေလ႔ရွိၾကပါတယ္။

တရား၀ါသနာပါတဲ႔ေမာင္နွမနွစ္ဦးလည္းပါ၀င္ပါတယ္။အစ္ကိုျဖစ္သူကကတ္သီးကတ္သတ္ေျပာဆိုေဆြးေႏြးရတာ၀ါသနာပါပါတယ္။သို႕ေသာ္လည္းပဲဥာဏ္ပညာႀကီးမားတဲ႕ဆရာ ေတာ္ႀကီးကို ေတာ႔အျမဲပဲအရံူးေပးရပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕တစ္ေန႕မွာ  .   .

 

ဒကာ     ။           ။ အရွင္ဘုရားတပည္႔ေတာကိုဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ။

ရဟန္းအို။           ။ ဒကာသင္ဟာလူေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ အရည္အခ်င္းေကာင္း

ေတြအမ်ားအျပားရွိပါတယ္။ဘုရားအေလာင္းေတာ္လိုလူမ်ိဳးပါပဲ။

(ဒကာျဖစ္သူဟာလြန္စြာ၀မ္းေျမာက္သြားပါတယ္ )

ရဟန္းအို            ။           ။ဒါနဲ႕ဒကာေကာကၽြႏု္ပ္ကိုဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ။

(သက္ေတာ္ႀကီးရင္႔ေနၿပီျဖစ္တဲ႔ရဟန္းေတာ္ႀကီးဟာရုပ္သြင္နုပ်ိဳလမ္းဆမ္းမူ႔ေတြမရွိေတာ႔ပါဘူး)

ဒကာ     ။           ။ အရွင္ဘုရားကိုၾကည္႔ရတာ ႏြားေခ်းပံုနဲ႔တူပါတယ္။

                        ( ရဟန္းေတာ္ႀကီးကလည္းပဲေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ပဲေခါင္းညိတ္လက္ခံေတာ္မူပါတယ္)

ဒကာျဖစ္သူဟာဒီတစ္ခါေတာ႔သူအနိုင္ရၿပီဆိုၿပီးေတာ႔၀မ္းသာအားရနဲ႔အိမ္ကိုျပန္လာပါတယ္။

ညီမျဖစ္သူဟာလည္းပဲအသိဥာဏ္ပညာနဲ႔ျပည္႔စံုသူျဖစ္ပါတယ္။

 

အစ္ကို    ။           ။ ညီမ ငါဒီတစ္ခါေတာ႔ဆရာေတာ္နဲ႔စကားေျပာတာအနိုင္ရလာျပီကြ။ဆရာေတာ္က

                        ငါ႔ကိုဘုရားအေလာင္းနဲ႔တူတယ္လို႔ေျပာတာငါကသူ႕ကိုႏြားေခ်းပံုနဲ႔တူတယ္လို႔ျပန္

ေျပာလိုက္တယ္။

ညီမ       ။           ။ အစ္ကိုမွားၿပီဆရာေတာ္ဟာသူေတာ္ေကာင္းျဖစ္တယ္သူ႕ရင္ထဲမွာတရားေတြျပည္႔

                        ၀ေနလို႕ေကာင္းတဲ႔အရာေတြကိုျမင္ေအာင္ၾကည္႔တတ္သူျဖစ္တယ္။အစ္ကုိ႕ရင္ထဲ

                        မွာေတာ႔ႏြားေခ်ပံုပဲရွိလို႔ဘာကိုပဲၾကည္႔ၾကည္႔ႏြားေခ်းပံုလို႕ပဲျမင္တာေပါ႔။

အစ္ကုိ    ။           ၊   ဟိုက္       .          .            .

 

                        မဟာရနပံုျပင္ေလးတစ္ပုတ္ပါ  .     .     .     .

                        ကၽြနုပ္တို႔၏ရင္ထဲမွာေကာဘာေတြပါလဲ   .     .     .     .

( ဗီယက္နမ္လူမ်ိဳး ဆရာေတာ္တစ္ပါးနွင္႔ ေရႊဥမင္တရားျပဆရာေတာ္ဦးေတဇနိယတို႔ ေျပာသည္ )

အရိပ္ပံုျပင္

           ဟိုးအလြန္ေရွးက်တဲ႔ေခတ္ကေပါ႔ေနာ္ လူသားမ်ိဳးႏြယ္တစ္စုဟာအလြန္ၾကီးမားတဲ႔ဂူႀကီးတစ္ခု

ထဲမွာပဲစုေပါင္းေနထိုင္ၾကပါတယ္။အျပင္ေလာကနဲ႔အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနတာေပါ႔ေနာ္။သူတုိ႔ရဲ႕တစ္ေန႔တာအခ်ိန္ေတြကိုဂူနံရံေပၚမွာသက္၀င္လူတ္ရွားေနတဲ႔အရိပ္ျပဇာတ္ကေလးေတြနဲ႔ကုန္လြန္ေစတာေပါ႔။

            စူးစမ္းေလ႔လာတတ္တဲ႔လူငယ္ေလးတစ္ဦးဟာတစ္ေန႔ေတာအရုပ္ေလးေတြကိုၾကည္႔ရင္းသိ ခ်င္စိတ္ေတြနိုးထလာပါတယ္။သူဟာေနာက္ကိုလွည္႔ၾကည္႔မိတဲ႔အခါအရိပ္ကေလးေတြဟာသူ႔အလိုလို

ျဖစ္ေနတာမဟုတ္ပဲ တစ္ကယ္႔အရုပ္ကေလးေတြကို မီးထိုးျပသထားလို႔ဆိုတာကိုသိလာပါတယ္။

            သူ႔ရဲ႔သိခ်င္စိတ္ေတြကရပ္တန္႔မသြားပါဘူး ဒီလိိုနဲ႔အစရွာေဖြရင္းနဲ႔ဂူအျပင္ဘက္ကိုေရာက္သြား ပါတယ္။ပိုၿပီးအံ႔ေၾသာစရာေကာင္းတာကအရုပ္ကေလးေတြနဲ႔တူတဲ႔သက္ရွိသတၲ၀ါေတြပါပဲ။ဂူႀကီးထဲမွာ ေတြ႔ခဲ႔တာအားလံုးဟာအျပင္ေလာကမွာအမွန္တယ္ရွွိေနပါတယ္။

            ျပင္ပေလာကမွာေတြ႔ရတာေတြကပိုၿပီးေတာ႔စံုလင္ပါတယ္၊ပိုၿပီးေတာ႔လွပပါတယ္အေရအတြက္အားျဖင္႔လည္းမကုန္နိုင္ေအာင္ပါပဲ။ေနေတြ လေတြ ေတာေတာင္သစ္ပင္ပန္းမန္ေတြတိရိတၧာန္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြနဲ႔ျပည္႔ႏွက္ေနပါတယ္။

            အျပင္သတၲေလာႀကီးကိုတစ္ေမ႔တစ္ေမာစီးေျမာၿပီးေလ႔လာေကာင္းေနလိုက္တာအခ်ိန္ေတြ ကုန္္လြန္မွန္းမသိနိုင္ေအာင္ပါပဲ။အခ်ိန္တန္ေတာ႔သူသိထားတာေတြကိုသူ႕မ်ိဳးႏြယ္ဂူတြင္းေအာင္းလူေတြသိေစခ်င္လာပါတယ္။က်ယ္ျပန္႕လွတဲ႔ေလာကႀကီးအေၾကာင္းကိုျပန္လယ္မွ်ေ၀ခံစားခ်င္တာေၾကာင္႔၀မ္းသာအားရျပန္လာခဲ႔ပါတယ္။

            လူၾကီးလူငယ္အားလံုးဟာအရိပ္ျပဇာတ္တစ္ခုေပၚမွာသာစိတ္၀င္တစ္စားေနၾကပါတယ္။

            သာမန္အရိမ္မည္းမည္းေလးေတြေလာက္သာတစ္ဘ၀လံုးေတြ႕ၾကံဳသိနားလည္ထားတဲ႔လူအ မ်ားစုကိုသူလက္ေတြ႕သိနားလည္ထားတဲ႔က်ယ္ျပန္႔တဲ႔ေလာကႀကီးအေၾကာင္းကိုေျပာျပဖို႔ရာမွာအစရွာမရျဖစ္ေနပါေတာ႔တယ္။

            မီးဖိုအရိပ္္ေလးေတြေပၚမွာပဲစူးနစ္ၿပီးေတာ႔ေပ်ာ္ရြင္ေနတဲ႔သူေတြကိုေျပာျပဖို႔ရာမွာသူမစြမ္းနိုင္ ေတာ႔ပါဘူး။ သူတို႔အသိနဲ႔ပဲသူတို႔ေပ်ာ္ရြင္ေနၾကပါေစေတာ႔။

 

( နယူေယာက္မွသူငယ္ခ်င္း ဂလက္ဂရီေတာင္ ေျပာသည္ )