တစ္ခါကၿမိဳ႕ကေလးတစ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ၿမိဳ႕အ၀င္လမ္းမတစ္ခုမွာပန္းပဲဖိုတစ္ခုရွိပါတယ္။ပန္းပဲဆရာဟာပက္လက္ကုလားထိုင္တစ္ခုမွာထိုင္ ျပီးငိုက္မ်ဥ္းေနပါတယ္။ထိုအခ်ိန္မွာပဲအထုပ္အပိုးအျပည္႔အစံုနဲ႔ကားတစ္စီးကဆိုက္ေရာက္လာၿပီးလမ္းေမးပါတယ္ . . .
ကားဆရာ ။ ။ ဆရာႀကီးဒီၿမိဳ႕ကလူေတြကဘယ္လိုလူမ်ိဳးေတြလည္းဗ်က်ဳပ္ကဒီၿမိဳ႕မွာတာ၀န္က်လို႕ေျပာင္းလာတာပါ။ဒီ
ၿမိဳ႕ကလူေတြအေၾကာင္းသိထားခ်င္လို႔ပါ။
ပန္းပဲဆရာ။ ။ ေနပါအံုးခင္ဗ်ားေျပာင္းလာတဲ႔ၿမိဳ႕ကလူေတြကေကာဘယ္လိုလဲ။
ကားဆရာ ။ ။ မစြန္ပါဘူးဗ်ာဆက္ဆံေရးကလည္းက်ဲလိုက္တာ ၊ ရိုင္းပင္းကူညီမူလည္းမရွိၾကဘူး အခုလိုေျပာင္းခြင္႔ရတာကိုက ကံေကာင္းတာပဲဗိ်ဳ႕။
ပန္းပဲဆရာ။ ။ ဒီၿမိဳ႕ကလူေတြကလည္းဒီအတိုင္းပါပဲ။
ကားဆရာလည္းေရွ႕ဆက္ေမာင္းသြားပါတယ္။ပန္းပဲဆရာႀကီးလည္းဆက္ၿပီးငိုက္မ်ဥ္းေနပါေတာ႔တယ္။အတန္ၾကာေတာ႔ေနာက္ထပ္မိသာစု တစ္စုဟာကားတစ္စီးအျပည္႔အထုပ္အပိုးေတြနဲ႔ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။
ဒုကားဆရာ ။ ။ ဗ်ိဳ႕ဆရာႀကီး ဒီၿမိဳ႕ကလူေတြအေၾကာင္းေလးေျပာျပပါအံုး။ကၽြန္ေတာ္တို႕ကဒီကိုေျပာင္းလာတာဗ်။
ပန္းပဲဆရာ ။ ။ ခင္ဗ်ားေနခဲ႔တဲ႔ၿမိဳ႕ကလူေတြကေကာဘယ္လိုတံုး။
ဒုကားဆရာ ။ ။ကၽြန္ေတာ္ေနခဲ႔တဲ႔ၿမိဳ႕ကလူေတြကေကာင္းၾကပါတယ္။မလြဲသာလို႕သာေျပာင္းလာခဲ႔ရတာ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာ ေတြလိုျဖစ္ေနပါၿပီ။
ပန္းပဲဆရာ ။ ။ ဒီၿမိဳ႕ကလူေတြကလည္းဒီအတိုင္းပါပဲ။
ပန္းပဲဆရာႀကီးလည္းျပန္လည္ငိုက္မ်ဥ္းေနပါေတာ႔တယ္ . . .
သင္ေနခဲ႔တဲ႔ၿမိဳ႕ကလူေတြေကာ ေကာင္းၾကပါရဲ႕လား . . .
--
Tun Min Thant
www.lotuscare.us
www.tunminthant.blogspot.com
No comments:
Post a Comment